Wiersz nawiązuje do niezwykłości ptaka niemal niezauważanego. Ukazuje jego przyjacielską naturę z duszę wędrownika. Przyrównuje go również do swego przyjaciela ze względu na przebywanie w każdej porze roku, o niemal każdym czasie. Ostatnie dwie zwrotki akcentują smutek i tęsknotę Staffa.
