1. Podstawowe zależności międzygatunkowe typu zjadający-zjadany w przyrodzie to roślinożerność, drapieżnictwo i pasożytnictwo. Pokarm zwierzęcy jest pożywniejszy - bogatszy w białko i tłuszcze - ale trudniejszy do zdobycia niż roślinny. Dlatego drapieżcy zyskują w toku ewolucji przystosowania ułatwiające polowanie, takie jak doskonałe zmysły i sprawne narządy ruchu. Podobne adaptacje zyskują też ich ofiary, aby skutecznie unikać drapieżników. Zwierzęta bronią się także za pomocą kolców, żądeł, pancerzy, substancji trujących zawartych w ciele, odstraszającego ubarwienia i kamuflażu. Tak jak roślinożercy i rośliny, również drapieżcy i ich ofiary regulują wzajemnie swoją liczebność. Roślinożercy i drapieżcy ograniczają także konkurencję w populacjach zjadanych organizmów. Jeśli drapieżca jest zbyt skuteczny, to może doprowadzić do wyniszczenia populacji ofiar. Przykładem zbyt skutecznego drapieżcy jest człowiek, który wytępił już wiele gatunków zwierząt.
2. Drapieżnictwo polega na chwytaniu i zabijaniu jednych organizmów przez drugie w celu zdobycia pokarmu. Odgrywa ono istotną rolę w biocenozie, umożliwiając selekcję osobników chorych i słabych. Dzięki drapieżnictwu rośnie też różnorodność biologiczna, gdyż drapieżcy zmniejszając zagęszczenie w populacjach ofiar, zmniejszają tym samym konkurencję wewnątrz- i zewnątrzgatunkową. Drapieżnictwo spełnia zatem ważną rolę w utrzymaniu równowagi biologicznej w biocenozie. Wzajemne relacje między ofiarą a drapieżcą powodują cykliczne zmiany w ich liczebności takie, iż liczebności te nie przekraczają maksymalnej pojemności środowiska. Oddziaływania o podobnym charakterze jak między ofiarą a drapieżnikiem występują między rośliną a roślinożercą. Jednak w tym wypadku nie zawsze następuje zniszczenie całej rośliny, a utracone organy roślina może zastąpić nowymi, które są zwykle silniejsze.
